მთელი ღამე ქარიშხალი მძვინვარებდა გორაკებზე. ქარი ისე ღრიალებდა, თითქოს სახურავებს აგლეჯდა, წვიმა ფანჯრებს ურტყამდა და ელვა ისეთი ბრწყინვალებით ანათებდა ცას, რომ ძველი ფერმის სახლი ყოველი ჭექა-ქუხილის შემდეგ ირყეოდა.
ოცი წლის ფერმერი ლუკას შნაიდერი ვერ იძინებდა – ქარიშხალი იმდენად ძლიერი იყო, რომ ღამით კარგად არ ეძინა. მაგრამ როდესაც ბეღლიდან გრძელი, მტკივნეული ღრიალი გაისმა, ლუკასმა ნავთის ლამპა აიღო და ეზოში გაიქცა.
ტალახი მისი ჩექმების ქვეშ ეცემოდა, ქარი ცდილობდა მის წაქცევას. მან მძიმე ბეღლის კარი გააღო. შიგნით, ჩალაზე, მისი საუკეთესო ძროხა, ბელა იწვა. ის მძიმედ სუნთქავდა, თვალები ტკივილითა და შიშით უბრწყინავდა – მშობიარობას აპირებდა.
„მოიცადე, გოგო… შენთან ვარ“, – ჩურჩულით თქვა ლუკასმა და სახელოები აიჩეჩა, ისევე როგორც მამამისი აკეთებდა ერთ დროს.
ის თავდაჯერებულად მუშაობდა, ზუსტი მოძრაობებით. მაგრამ რაც უფრო წინ მიდიოდა პროცესი, მით უფრო ცივდებოდა ჰაერი. ლამპა ციმციმებდა. ნიავი უსტვენდა, თითქოს ვიღაც უხილავი მოძრაობდა სადგომებს შორის.
და შემდეგ… მომენტი.
ლუკასმა ნაზად მოქაჩა წინა ფეხები, მაგრამ როდესაც ახალშობილი არსება გამოვიდა, გაიყინა.
ეს ხბო არ იყო.
სხეული – ლორწოვანი, კანკალებდა, თბილი… მაგრამ…
ფეხები – ძალიან გრძელი და თხელი.
ბეწვი არ ჰქონდა – კანი თითქმის გამჭვირვალე იყო.
ყურები – წვეტიანი, როგორც ფოცხვერი.
თვალები – დახუჭული, მაგრამ რაღაც მოძრაობდა ქუთუთოების ქვეშ, თითქოს უკვე… ხედავდა.
„ოჰ, ღმერთო ყოვლისშემძლე…“ – ჩურჩულით თქვა ლუკასმა და უკან დაიხია.
ბელამ უცებ ჩუმად ამოიოხრა – არა შიშისგან. არამედ თითქოს… ევედრებოდა. არ წახვიდე.
არსებამ ილაპარაკა. ეს არ იყო ღრიალი ან ტირილი – ხმა, რომელიც ლუკასს აქამდე არასდროს გაეგონა.
იმ მომენტში ჭექა-ქუხილი ისე ძლიერად დაარტყა, რომ ბეღელი შეირყა. ქარმა კარები ფართოდ გააღო.
და არსებამ თვალები გაახილა.
ქარვისფერი. ღრმა. არც ისე ადამიანის… მაგრამ არც ცხოველის მსგავსი.
ლუკასი გაიყინა. ლამპა მის ხელში კანკალებდა.
და ჩალაზე პაწაწინა არსებამ ძლივს ასწია თავი… და პატარა, თითქმის ადამიანის ხელი გაუწოდა მისკენ.
ის შიშსა და მოვალეობას შორის იდგა.
მის წინ რაღაც უცხო იყო… მაგრამ ცოცხალი.
და მან არჩევანი გააკეთა.
