ვიცოდი, რომ ჩემი ცხენი, რეინი, განსაკუთრებული იყო. ერთად გავიზარდეთ: მე სიარული ვისწავლე, მან კი დგომა. მაგრამ ორსულობის დროს მასში რაღაც ისეთი შევნიშნე, რაც თითქმის ადამიანის მსგავსი იყო.
ყოველ დილით, როცა თავლაში მივდიოდი, რეინი თავის უზარმაზარ, თბილ ყურს მუცელზე მიდებდა და ჩუმად ხვრინავდა, თითქოს მისმენდა. ზოგჯერ ისე ჩუმად სუნთქავდა, რომ ჩემში მყოფი ბავშვი მოძრაობას იწყებდა. ყველა იცინოდა:
„როგორც ჩანს, უკვე ძიძა გახდა!“
გავუღიმე. ექიმზე უფრო ხშირადაც კი ვსტუმრობდი – მის გვერდით სიმშვიდეს ვგრძნობდი.
მაგრამ ერთ დღეს ყველაფერი შეიცვალა.
მეექვსე თვის ბოლო იყო. თავლაში, როგორც ყოველთვის, მივედი – ხელში ვაშლით და სხეულში მცირე დაღლილობით. რეინი რბილი ღრენით მომესალმა, მაგრამ უცებ… გაიყინა. ნესტოები გაუფართოვდა. ყურები გაუბრტყელა. ნერვიულად დაიწყო მიწაზე ბაკუნი ჩლიქით.
„ჰეი, ბიჭო, რა გჭირს?“ გავუწოდე ხელი.
და შემდეგ მან უეცრად — ძლიერად — მკერდში დამარტყა და გვერდზე გადამაგდო. არა ჩლიქით, არა კბილებით. არამედ იმდენად ძლიერად, რომ თივაზე დავეცი ისე, რომ სუნთქვაც კი არ მქონდა.
ვიყვირე — უფრო შოკისგან, ვიდრე ტკივილისგან.
საქმრო მოირბინა და რეინს სადავეები მოჰკიდა:
„რას აკეთებ, შე მხეცო?! ორსულადაა!“
და ის… უბრალოდ ჩლიქი იატაკზე დააბაკუნა და ღრენით ამოისუნთქა, თითქოს ვიღაცას ეძახდა.
ერთი წუთის შემდეგ მუცლის ქვედა ნაწილში ქაჩვის შეგრძნება დამეწყო. შეკუმშვა? არა. მაგრამ ტკივილი — მკვეთრი, უცნობი, ცივი. სასწრაფოდ საავადმყოფოში გადამიყვანეს.
ექიმის დიაგნოზი დარტყმას ჰგავდა:
„შინაგანი სისხლდენა. პლაცენტის აცლის დასაწყისი. აღარც კი და უკვე გვიანი იქნებოდა.“
მაშინვე ინტრავენურ … მე იქ ვიწექი, ჭერს ვუყურებდი და ვგრძნობდი, როგორ ციოდა ყველაფერი ჩემს შიგნით. შემდეგ კი გამახსენდა, როგორ მიბიძგა მან – რეინმა -… იქ, სადაც ყველაზე მეტად მტკიოდა. არა მუცელში. გვერდში. ზუსტად იქ, სადაც პრობლემა დაიწყო.
მან არ შემომიტია.
მან შემაჩერა.
მან მიბიძგა, რომ თავი გადამერჩინა.
როდესაც გამომწერეს, ჯერ რეინთან წავედი. ის მშვიდად იდგა, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს. მე მივედი და მან – როგორც ყოველთვის – ყური მუცელზე დამადო. მაგრამ ამჯერად… უფრო რბილად. უფრო ფრთხილად.
„იცოდი… არა?“ ჩავჩურჩულე.
მან რბილად დაიღრინა. და ამ მომენტში, ჩემში მყოფმა ბავშვმა ფეხი დაარტყა, თითქოს თვითონაც გაიგონა.
სამი თვის შემდეგ გოგონა დაიბადა. ჯანმრთელი. ძლიერი. მას რეინა დავარქვით, იმის საპატივცემულოდ, ვინც მისი გულისცემა ყველაზე ადრე გაიგო.
ექიმმა მოგვიანებით თქვა:
„ზოგჯერ ცხოველები ისეთ რაღაცეებს აღიქვამენ, რასაც ჩვენ ვერ ვისმენთ ჩვენი ინსტრუმენტებით ან გონებით.
ზოგჯერ, ერთადერთი, ვინც გვიშველის, საერთოდ არ არის ადამიანი.“
