დილა მზიანი და მშვიდი იყო.
ანა სოფლის გზაზე მიდიოდა – ძველი ჩვევა: ყოველ კვირას ველოსიპედით მინდვრებს შორის დადიოდა თავის გასაწმენდად.
მარცვლეულის ყვითელი თავთავები ქარში ნაზად ირხეოდნენ და შორიდან ჩიტების ჭიკჭიკი ისმოდა.
მაგრამ რაღაც მომენტში მან წინ რაღაც თეთრი შენიშნა.
თავიდან ტომარა ეგონა. შემდეგ ქსოვილი.
მიახლოებისას ანამ მიხვდა, რომ ეს საქორწინო კაბა იყო.
ის მიწის გზის შუაგულში იდო, იდეალურად სუფთა, თითქოს ვიღაცამ ახლახან დადო იქ. აბრეშუმი მზეზე ნაზად ბრწყინავდა, ფარდა კი ნიავზე ოდნავ ირხეოდა.
ანა ცხენიდან ჩამოხტა და ირგვლივ მიმოიხედა. არც მანქანები, არც ხალხი. მხოლოდ მინდორი და გზა.
დაიხარა – კაბა ახალი იყო, ერთი ლაქის გარეშე. შიგნით საქორწინო სალონიდან მოტანილი მოწესრიგებული ეტიკეტი და ჯაჭვზე პატარა გულსაკიდი იდო, რომელიც მაქმანში იყო ჩაჭედილი.
გულსაკიდზე ამოტვიფრული იყო:
„A + D. 22 ივლისი.“
ანა გაშეშდა. დღეს 22 ივლისი იყო.
ტელეფონი ამოიღო – სიგნალი არ იყო.
გადაწყვიტა კაბა უახლოეს სოფელში წაეღო, მაგრამ რამდენიმე კილომეტრის გავლის შემდეგ, გზის პირას ძველი ეკლესია დაინახა.
კარები ღია იყო.
შიგნით არავინ იყო, მხოლოდ ყვავილების სურნელი და დინამიკებიდან რბილი მუსიკა ისმოდა.
კოსტიუმში გამოწყობილი კაცი შესასვლელთან სკამზე იჯდა, თავი დახრილი ჰქონდა.
ანა მიუახლოვდა.
„ბოდიში, არ იცით… ვიღაცამ კაბა დაკარგა, როგორც ჩანს.“
კაცმა თავი ასწია. გაწითლებული, დაღლილი.
„არ დაკარგულა“, – თქვა მან ჩუმად. „ის… არ მოსულა.“
ხელი სახეზე გადაისვა და მის ხელში კაბას დახედა.
„მისია. დღეს დილით მოვიტანე, მაგრამ, როგორც ჩანს, ბედმა სხვაგვარად გადაწყვიტა. ქორწილი არ უნდოდა.“ კაბა გზაზე დატოვა და… წავიდა.
ანამ არ იცოდა, რა ეთქვა.
მან უბრალოდ ჩუმად დადო კაბა მის გვერდით და შემდეგ, როდესაც მანქანით მიდიოდა, უკან მოიხედა. კაცი ისევ იქ იჯდა, სივრცეს გაჰყურებდა და კაბა, მზეზე, ისე გამოიყურებოდა, თითქოს ვიღაც იდგა მასში.
