როდესაც ეთანი დაიბადა, ექიმებმა მაშინვე უთხრეს მის მშობლებს: მას ხელები არ ჰქონდა. პროგნოზი პირქუში იყო – ის ცხოვრებას „შეზღუდვებით“ იცხოვრებდა. თუმცა, მათ არ იცოდნენ, რომ ეთანს საერთოდ არანაირი შეზღუდვა არ ექნებოდა.
ბავშვობიდანვე ისწავლა ყველაფრის ფეხებით კეთება – კოვზის დაჭერა, კარების გაღება, წიგნების გადაფურცვლა. მაგრამ ერთ დღეს, ექვსი წლის ასაკში, მან პირველად აიღო ფუნჯი ფეხის თითებით. და ყველაფერი შეიცვალა.
თავიდან ეს იყო მარტივი ხატვა, შემდეგ ხაზები, ფორმები, ფერები. მშობლები მას საღებავებს ყიდულობდნენ და მალე სახლის კედლები ნათელი ფუნჯის შტრიხებით აინთო. თორმეტი წლის ასაკში ის უკვე ხატავდა პეიზაჟებს, პორტრეტებს და ახალგაზრდა ნიჭიერების გამოფენებშიც კი მონაწილეობდა. მას „ბიჭს, რომელიც სულით ხატავს და არა ხელებით“ უწოდებდნენ.
მაგრამ ერთი ნახატი გამოირჩეოდა.
ერთ ღამეს დიდხანს ვერ იძინებდა. მოგვიანებით თქვა, რომ სიზმარი ნახა – ძალიან მკაფიო, თითქოს ვიღაც ეძახდა. დილით ადგა, ტილო გაშალა და ხატვა დაიწყო. ჩუმად, ესკიზების გარეშე, შეუჩერებლად. თითქმის რვა საათი ზედიზედ.
როდესაც მშობლები ოთახში შევიდნენ, ისინი გაშეშდნენ.
ნახატზე გამოსახული იყო ქალი – უცნობი ფიგურა, მაგრამ იმდენად ცოცხალი, რომ თითქოს ლაპარაკს აპირებდა. მისი მზერა რბილი, დაღლილი იყო, თითქოს სიყვარულით უყურებდა ეთანს. მაგრამ ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ მას კისერზე გულსაკიდი ეკეთა. იგივე, რაც ეთანს ბავშვობიდან ეცვა – საჩუქარი მისი ბებიისგან, რომელიც მის დაბადებამდე გარდაიცვალა.
როდესაც მშობლებმა ნახატი დედის მხრიდან ბებიას აჩვენეს, ის გაფითრდა. პორტრეტზე გამოსახული ქალი მისი ქალიშვილის რეპლიკა იყო, რომელიც მშობიარობის დროს გარდაიცვალა… ეთანის დედის.
მას შემდეგ ბიჭი აღარ ხატავდა პორტრეტებს. მხოლოდ აბსტრაქტულ ნახატებს, სავსეს სინათლითა და მოძრაობით. მისი ნამუშევრები მთელ მსოფლიოში იყიდებოდა, მაგრამ ის – ერთადერთი, პირველი – მასთან დარჩა.
ის ამბობს, რომ ამ ქალს სიზმრებში აღარ ხედავს.
ის უბრალოდ გრძნობს, რომ ის ყოველთვის იქ არის – ყოველ ფუნჯის მოსმაში, ყოველ შტრიხში, ყოველ ამოსუნთქვაში, სანამ ახალ ნახატს დაიწყებდა.
