ყოველ დილით, ზუსტად ცხრა საათზე, ბატონი არტური სახლიდან გადიოდა და გზატკეცილზე მიდიოდა. მას ყოველთვის ერთი და იგივე ტანსაცმელი ეცვა: სუფთა პერანგი, დაუთოებული შარვალი, პალტო და ვარდების მუდამ თან ახლდა. ის გზის პირას იდგა, ჩუმად, ოდნავ ეყრდნობოდა ხელჯოხს და შორს იყურებოდა. ხან გამვლელ მანქანებს უქნევდა ხელს, ხან კი უბრალოდ ელოდა.
თავიდან მეზობლები იცინოდნენ – „ყვავილებით ხელში მოხუცი კაცი“, „არარსებულ ავტობუსს ელოდება“. მაგრამ დღეები გადიოდა, კვირები თვეებად იქცეოდა და ის მაინც იქ იდგა. ყოველდღე. ზამთარი, ზაფხული, წვიმა, თოვლი – ყოველთვის ყვავილებით.
ადგილობრივები შეეჩვივნენ ამას. ზოგი მიესალმა, ზოგი კი სთავაზობდა წაყვანას, მაგრამ ის ყოველთვის უარს ამბობდა:
„გმადლობთ, დაველოდები“.
ერთ დღეს, ახალგაზრდა ჟურნალისტმა, ლორამ, გადაწყვიტა მისი ისტორიის გარკვევა. ის მიუახლოვდა მას, გააცნო თავი და ჰკითხა:
„უკაცრავად, ვინმეს ელოდებით?“
არტური გაიღიმა.
„დიახ. ველოდები“. ყოველდღე — ერთსა და იმავე დროს.
—ვინ?
მან შორს გაიხედა და ჩუმად თქვა:
—ჩემი ცოლი.
ლორა დაიბნა.
—მაპატიე… მაგრამ…
თავი დაუქნია.
—ვიცი. ის წავიდა. ათი წლის წინ.
მან ამოისუნთქა და დაამატა:
—მაგრამ მან პირობა დადო: „თუ შეგიძლია, გზასთან დამელოდე, სადაც პირველად შევხვდით.“
მას შემდეგ ის ყოველდღე იქ იდგა — იმავე ადგილას, სადაც პირველად ნახა და ქალსაც ვარდების თაიგული ეჭირა ხელში.
ხალხმა ჩაის თერმოსი მოუტანა და ყვავილების გამოცვლაში დაეხმარა. ვიღაცამ ახლოს სკამიც კი დადგმა. შემდეგ კი ერთ ნაცრისფერ ნოემბრის დღეს ის არ გამოჩენილა. ხალხმა მაშინვე შენიშნა.
როდესაც მეზობლები მის სახლთან გაჩერდნენ, მაგიდაზე ახალი ვარდების თაიგული იდო — და ბარათი წარწერით:
„გმადლობთ, რომ ლოდინით. ისევ შევხვდებით გზაზე.“
