როდესაც ოლივიამ სააბაზანოდან უცნაური ხმა გაიგო, იფიქრა, რომ მანქანა უბრალოდ ისევ გაფუჭდა. ახალი სახლი, ახალი ტექნიკა – ეს ხანდახან ხდება. ზუზუნი, შხუილი, რბილი ტკაცუნი – ყველაფერი ნაცნობი ჩანდა, სანამ სიჩუმე ჩამოვარდა.
ის სარეცხის ასაღებად წავიდა. სარეცხი მანქანის კარი გააღო – და რაღაც გრძელი, სრიალა და ცოცხალი ნელა გამოძვრა.
ოლივია უკან დაიხია, გული ჩაუვარდა. თეთრ ფილებზე გველი იკლაკნებოდა, შავი, მბზინავი, თხელი, თითქოს საპნიანი წყლით დასველებული. მისი ენა სწრაფად ციმციმებდა, თითქოს შხუილით, მაგრამ ხმა არ ამოუღია.
ოლივია ჯერ ტილოსკენ გაიქცა, შემდეგ კი ტელეფონისკენ. მაგრამ როდესაც დაბრუნდა, გველი გაქრა. იატაკზე მხოლოდ სველი კვალი რჩებოდა, რომელიც სარეცხი მანქანის უკან მიდიოდა.
მან ქმარს დაურეკა, რომელიც ნახევარი საათის შემდეგ მოვიდა და ყველაფერი შეამოწმა – არაფერი. კვალიც კი არ იყო. „წარმოვიდგინე“, – თქვა მან ღიმილით. „შეიძლება სარეცხის ქამარი“.
ოლივიამ დამშვიდება სცადა, მაგრამ იმ ღამეს იგივე ხმა გაიგო. ჯერ რბილი შრიალი, შემდეგ მეტალის ტკაცუნი გაისმა, თითქოს რაღაც ურტყამდნენ ბარაბნის შიგნით.
მან ტელეფონის ფანარი ჩართო და მიუახლოვდა. მანქანა გამორთული იყო. მაგრამ ბარაბანი… ნელ-ნელა თავისით დაიწყო ბრუნვა.
შიგნიდან რაღაც შავი ციმციმებდა. ჩრდილი, რგოლი, ტყავის ნაპერწკალი. ოლივიამ იყვირა და უკან დაიხია.
მეორე დილით მან სპეციალისტს დაურეკა. კაცმა მანქანა დაათვალიერა, უკანა პანელი მოხსნა და უცებ წარბები შეჭმუხნა.
„დარწმუნებული ხარ, რომ აქ არაფერი ჩავარდა?“
„რა თქმა უნდა. რატომ?“
მან მანქანიდან გველის ტყავის საფარი ამოიღო – გრძელი, დაუზიანებელი, თითქოს არსებას უბრალოდ… კანი მანქანაში გაეცვალა.
მას შემდეგ ოლივია სარეცხს მხოლოდ დღის განმავლობაში რეცხავს. და ის ყოველთვის ამოწმებს ბარაბანს – მაშინაც კი, თუ დარწმუნებულია, რომ ცარიელია.
მაგრამ ზოგჯერ, როდესაც თავსახურს ხსნის, იფიცებს, რომ სიღრმიდან სისინის ხმა ესმის, თითქოს იქ ვიღაც ისევ არის.
