მარგარიტისთვის ეს სრულიად ჩვეულებრივი დილა იყო. 🌤️ მან მუსიკა ჩართო, ვედრო თბილი წყლითა და ლიმონის წვენით აავსო და დალაგება დაიწყო. სახლი, რომელშიც ის ცხოვრობდა, ძველი, მაგრამ მყუდრო იყო – ბებიისგან მემკვიდრეობით ჰქონდა მიღებული. იატაკი ჭრიალებდა, შპალერი ადგილ-ადგილ აქერცლილიყო, მაგრამ მასში რაღაც ნაცნობი და დამამშვიდებელი იყო.
როდესაც მარგარიტა დიდ მისაღებ ოთახში შევიდა, მზე უკვე ფანჯრიდან ანათებდა. მტვერი ოქროსფერი ნაპერწკლებივით ცეკვავდა სხივებში და უცებ მოუნდა ყველაფერი იდეალურად გაეკეთებინა. ნაჭერი ამოიღო, სკამზე დადგა და მინის გაწმენდა დაიწყო.
მუსიკა უკრავდა, მისი ფიქრები გაიფანტა – და უცებ… რაღაც ციმციმებდა ანარეკლში.
მან ქალი დაინახა. მის უკან იდგა.
მარგარიტა მოულოდნელად შებრუნდა – იქ არავინ იყო. ცარიელი ოთახი, კედელთან მიდგმული სკამი, ყვავილების ვაზა. ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო. მხოლოდ გული მიცემდა ისე ძლიერად, რომ ყურები მიგუგუნებდა.
„წარმოვიდგინე…“ ჩაიჩურჩულა მან და სიცილი სცადა.
მაგრამ როგორც კი ფანჯარას მიუბრუნდა, ხერხემალში სიცივემ დაუარა.
ქალი ისევ იქ იდგა. ფერმკრთალი სახე, თმა უკან შეკრული, ძველმოდური კაბა და მისი მზერა – პირდაპირი, მძიმე, თითქმის სევდიანი.
მარგარიტა გაიყინა. ანარეკლში ქალი წამის წინანდელზე უფრო ახლოს იდგა. ვერ სუნთქავდა. ვერ მოძრაობდა.
ოთახში სიჩუმე იყო, მხოლოდ კედლის უკან საათის ტიკტიკი ისმოდა. შემდეგ კი ანარეკლი მოულოდნელად გადაადგილდა – მისგან განცალკევებით.
მინაში მყოფმა ქალმა ხელი ასწია… და თითით რაღაც დაწერა მინაზე.
მარგარიტას თვალებს არ უჯერებდა: ასოები ნელა ჩნდებოდა, თითქოს შიგნიდან.
„დაეხმარეთ მას“.
სკამიდან გადმოვარდა, ვედრო გატეხა. წყალი იატაკზე დაიღვარა და მუსიკა შეწყდა. როდესაც წამოდგა, ფანჯარა ისევ სუფთა იყო. არც ასოები, არც ანარეკლი. მხოლოდ მისი შეშინებული სახე.
იმ საღამოს მარგარიტა დიდხანს იჯდა სამზარეულოში და იხსენებდა: მისი ბებია ხშირად ამბობდა, რომ „სახლი არა მხოლოდ კედლებს, არამედ მოგონებებსაც შეიცავს“. 👵🔑 და რაც უფრო მეტს ფიქრობდა ამაზე, მით უფრო ნათლად ხვდებოდა – ანარეკლი ძალიან ნათელი იყო ფანტაზიისთვის.
მეორე დღეს მან გადაწყვიტა სხვენში ასულიყო, სადაც ბებიის ძველი ნივთები ინახებოდა. 📜 მტვერი, ობობას ქსელი, სიძველის სურნელი – ყველაფერი, ისევე როგორც ბავშვობაში. სკივრებსა და ყუთებს შორის მან პატარა, ოვალური, დაბზარული სარკე იპოვა. მის ჩარჩოზე კი იგივე ასოები იყო, დიდი ხნის წინ დაკაწრული:
„დაეხმარეთ მას“.
მარგარიტამ თითი გადაუსვა მათ და ამ მომენტში, სადღაც ქვემოთ, კარი გაიჯახუნა…
თითქოს სახლში ვიღაც შემოსულიყო.
