ანასთვის მისი კატა, მოლი, უბრალოდ შინაურ ცხოველზე მეტი იყო – ნამდვილი მეგობარი. ჭკვიანი, მოსიყვარულე და ცოტა ჯიუტი მოლი ყოველთვის დროულად ბრუნდებოდა სახლში, თითქოს საათი იცოდა. მაგრამ ერთ დღეს ყველაფერი ცუდად წავიდა.
დილით კატა, როგორც ყოველთვის, ეზოში გავიდა და აღარავინ დაინახა. დღე გავიდა – არაფერი. მეორე – არანაირი კვალი. ანამ მთელი უბანი მოიარა, ფლაერები გააკრა და საღამოობითაც დარეკა, როგორც ადრე. სიჩუმე. როგორც ჩანს, მოლი უკვალოდ გაქრა.
მესამე დღეს ანამ ცრემლები ვეღარ შეიკავა. და სწორედ ამ დროს, საღამოს, კართან ნაცნობი კნავილი გაიგონა. მოლი დაბრუნდა – დაღლილი, მტვრიანი, მაგრამ ცოცხალი. ანამ ის ხელში აიყვანა, უცნაურ რამეს მაშინვე ვერ შეამჩნია.
საყელოზე პატარა, დაკეცილი ფურცელი ეკიდა, ეტიკეტის გვერდით. მოწესრიგებულად დაკეცილი და ძაფით შეხვეული. ანას ხელები აუკანკალდა, როცა გაშალა.
ფურცელზე სუფთა ხელით ეწერა:
„გმადლობთ თქვენი ყურადღებისთვის. თქვენი კატა ყოველ საღამოს მოდიოდა ჩვენთან. მან ჩვენი ქალიშვილი მარტოობისგან იხსნა. ნუ ღელავთ, კარგადაა“.
ანამ ის არაერთხელ წაიკითხა. ხელმოწერა არ იყო. მხოლოდ თარიღი და მისამართი – უცნობი ქუჩა ქალაქის მეორე მხარეს.
მოგვიანებით ანა იქ წავიდა. აღმოჩნდა, რომ იქ ქალი ცხოვრობდა გოგონასთან ერთად, რომელიც მძიმე ავადმყოფობისგან გამოჯანმრთელდა. როდესაც კატა პირველად მოვიდა მათ სახლში, ბავშვი დეპრესიაში იყო. მოლი მისი ყოველდღიური სტუმარი გახდა – და სწორედ ამ ვიზიტებმა დაუბრუნა გოგონას ღიმილი.
„ის უბრალოდ მოვიდოდა, მის გვერდით დაჯდებოდა და უყურებდა. ჩვენმა ქალიშვილმა ისევ დაიწყო ლაპარაკი“, – თქვა გოგონას დედამ.
მას შემდეგ მოლი მათ სამეზობლოში სიკეთის სიმბოლოდ იქცა. ანა ხანდახან უშვებდა მას სასეირნოდ – ყოველთვის იცოდა, რომ ვიღაცისთვის ცოტა სითბოს მოაქვს.
ეს ამბავი სწრაფად გავრცელდა სოციალურ მედიაში. ხალხი წერდა, რომ „კატები ტკივილს უკეთ გრძნობენ, ვიდრე ადამიანები“ და რომ შემთხვევითი გაუჩინარებაც კი შეიძლება ნამდვილი სასწაული იყოს.
და მოლი, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს, ახლა ფანჯრის რაფაზე სძინავს, უყურებს სამყაროს და თითქოს ყველაფერს ხვდება.
