დილა ჩვეულებისამებრ დაიწყო. ანამ უთო ჩართო, ყავა დაასხა და ფანჯარა გააღო – ოთახში წვიმისა და ახლომდებარე საცხობიდან ახალი პურის სუნი შემოდიოდა. მისი ქმარი, როგორც ყოველთვის, სამსახურში ჩქარობდა და ბინაში ჩვეულებრივ „სადილი არ დაგავიწყდეს“ და „გასაღებები სად არის?“-ს აგორებდა. ყველაფერი ჩვეულებრივი, ნაცნობი და თბილი ჩანდა.
მან კარადიდან მისი ახალი თეთრი პერანგი გამოიღო – მოწესრიგებული, ახლად დაუთოებული, თითქოს მაღაზიიდან ახალი გამოსულიყო. ერთი რამ აწუხებდა: ანას არ ახსოვდა, რომ თავად ეყიდა. მაგრამ პერანგები მათ სახლში ხშირი იყო – ის ოფისში მუშაობდა და მისი გარდერობი მუდმივად ახლდებოდა.
ანამ უთო დადო, ხელისგული ქსოვილზე გადაუსვა და იმ მომენტში შენიშნა: მანჟეტის შიდა მხარეს პაწაწინა ნაქარგი იყო. ღია ცისფერი ძაფით, თითქმის შეუმჩნეველი, მაგრამ მკაფიოდ იკითხებოდა: „ე.მ.“
ის გაშეშდა.
ნაქარგები ქარხნულად გამოიყურებოდა, მაგრამ ზედმეტად პირადული. არც ბრენდი, არც ლოგო – მხოლოდ ინიციალები. ქალის.
„იქნებ სტილისტი? თუ სამსახურის საჩუქარი?“ – სცადა მან რაციონალიზაცია. მაგრამ მასში რაღაც უკვე ცივდებოდა. მისი ქმარი, მარკი, არასდროს ატარებდა სხვისი ეტიკეტის მქონე პერანგებს. ის საგულდაგულოდ მოწესრიგებული იყო.
ანამ უფრო ყურადღებით დააკვირდა: ძაფები ოდნავ უფრო მუქი იყო, თითქოს პერანგი ბევრჯერ ეკეთა. საყელოზე კი ძლივს შესამჩნევი პომადის კვალი იყო. ღია ვარდისფერი. მისი ფერი არ იყო.
მან უთო დადო. გული უფრო ძლიერად უცემდა.
„არ შეიძლება… არა…“
ტელეფონი ვიბრირებდა. შეტყობინება: „გმადლობთ გუშინდელი საღამოსთვის. პერანგი იდეალურად მომერგო – ე.“
ანამ ტელეფონი ხელიდან გაუშვა. ხელები ისე უკანკალებდა, რომ უთო კინაღამ მაგიდიდან ჩამოვარდა. არ იცოდა, რა ექნა. ყვირილი? ტირილი? ახსნა-განმარტების მოლოდინი?
წამები გაწელა. ყურები დაუგდო.
როდესაც მარკი იმ საღამოს დაბრუნდა, მან მშვიდად მიესალმა – ძალიან მშვიდად.
დივანზე, მოწესრიგებულად დაკეცილი, იგივე პერანგი იდო. მისი ტელეფონი, ღია შეტყობინებით, მის გვერდით იდო.
„გინდა ახსნა?“ ჩუმად იკითხა მან.
ანა გაფითრდა. გაღიმება სცადა, მაგრამ ტუჩების კუთხეები აუკანკალდა.
„ეს… კოლეგისგან საჩუქარია. ელენა, ბუღალტერიიდან… უბრალოდ ფიქრი.“
ანა ჩუმად იყო. პირდაპირ თვალებში შეხედა.
„ნაქარგები რას იტყვი? პომადა?“ იკითხა მან.
მან არაფერი უპასუხა. უბრალოდ თვალი აარიდა.
ანა წამოდგა, ფანჯარასთან მივიდა და დიდხანს გაჩუმდა. შემდეგ თქვა:
„იცი, მარკ, ახალ პერანგსაც ვიყიდი.“
გაკვირვებულმა ასწია თავი.
„რატომ?“ „უბრალოდ მინდა, რომ ჩემი ინიციალები ჰქონდეს. რომ ერთხელ მაინც ვიგრძნო, როგორია სხვისი ტანსაცმლის ტარება.“
ის საძინებელში შევიდა, უკან დაუთოებული ბამბის სუნი, ღრმა სიჩუმე და იმის განცდა დატოვა, რომ ამ სახლში რაღაც დასრულდა.
