ის მარტო ცხოვრობდა ზედა სართულზე მდებარე პატარა ბინაში. მისი მეზობლები დიდი ხანია შეეჩვივნენ მის მშვიდ ცხოვრებას: დღისით მაღაზიაში გადიოდა პურისა და რძის საყიდლად, საღამოს კი ფანჯრებში შუქები გვიან ღამემდე ენთო. თუმცა, ბევრმა შენიშნა ერთი უცნაურობა: ყოველ საღამოს მისი ბინიდან მშვიდი ხმა გამოდიოდა. თითქოს მოხუცი ვიღაცას ელაპარაკებოდა.
თავიდან ხალხს ეგონა, რომ სტუმრები ჰყავდა. მაგრამ არავინ მოსულა. შემდეგ გადაწყვიტეს, რომ ტელევიზორს უყურებდა. თუმცა, ხმები განსხვავებული იყო: მშვიდი, კონფიდენციალური, აღსარებასავით.
ცნობისმოყვარეობა გაიზარდა. ერთ დღეს, მეზობელმა, რომელიც ნახევრად ღია კართან გაიარა, შიგნით შეიხედა. ნანახმა გული აუჩუყდა. მოხუცი მაგიდასთან იჯდა და ფოტოსურათს ესაუბრებოდა.
ფოტოზე ახალგაზრდა ქალი იყო გამოსახული კეთილი ღიმილით. მეზობელმა იფიქრა, რომ ეს მისი გარდაცვლილი ცოლი იყო და სასწრაფოდ წავიდა, რათა სხვისი მწუხარება არ შეეწუხებინა. მაგრამ მალე სიმართლე გაცილებით საშინელი აღმოჩნდა.
ერთ საღამოს მეზობლებმა კივილის ხმა გაიგეს. კარის შეღება მოუწიათ. მოხუცი დაღლილი იწვა, ფოტო კი მაგიდაზე ისევ იდო. მხოლოდ ახლა ეს ახალგაზრდა ქალი კი არა, სხვა სურათი იყო – სამხედრო ფორმაში გამოწყობილი მამაკაცის შავ-თეთრი ფოტო. და ყველაზე უცნაური: ფოტოს უკანა მხარეს ერთ-ერთი მეზობლის სახელი იყო, რომელიც იმავე შენობაში ცხოვრობდა.
როდესაც ჰკითხეს, გაფითრდა. „ეს ჩემი ბაბუაა… მაგრამ ეს ფოტო ჩვენი სახლიდან მრავალი წლის წინ გაქრა“, – ჩურჩულით თქვა მან.
მოხუცმა აღიარა: ფოტოები თავისით იცვლებოდა. ხან მის ნათესავებს აჩვენებდნენ, ხან – სრულიად უცნობებს. არ იცოდა რატომ, მაგრამ მათთან საუბარს ვერ წყვეტდა. „როცა ვუსმენ, პასუხობენ“, – თქვა მან.
იმ ღამის შემდეგ მეზობლები მის ბინას თავს არიდებდნენ. ზოგს ეგონა, რომ გაგიჟდა, ზოგს კი – რომ ფოტომ მართლაც გაუღო კარი სხვა სამყაროსკენ.
მოხუცი კი საღამოობით მაგიდასთან ჯდომას განაგრძობდა და კადრში კიდევ ერთ ახალ სახეს უყურებდა. და არავინ იცოდა, ზუსტად ვის ელაპარაკებოდა.
