მარინა საღამოს ცვლიდან სახლში ბრუნდებოდა. შემოდგომის ქარი ძვლებს აცივებდა, ფოთლები ძველ სახლებს ატრიალებდა და ქალაქი მიტოვებული ჩანდა. ის ცხელ ჩაიზე და ბინის სითბოზე ფიქრობდა, როდესაც უეცრად ყეფა გაიგონა.
ხმამაღლა, დაჟინებული, ხრინწიანი.
ძაღლი ნაგვის ურნებთან იდგა – ჭუჭყიანი, გამხდარი, გვერდებზე ბეწვის ღერებით. მაგრამ მის თვალებში… რაღაც ადამიანური იყო. ძაღლი საჭმელს არ ითხოვდა, უკან არ იხევდა, არ იხევდა. ის პირდაპირ მას უყურებდა, თითქოს იცოდა, რომ ეს ქალი იყო ის, ვისაც ამის გაგება სჭირდებოდა.
მარინამ ნაბიჯი გადადგა და ძაღლმა ისევ დაიყეფა – მოკლედ, მკვეთრად, შეშფოთებულად. შემდეგ შებრუნდა და წინ გაიქცა, ყოველ რამდენიმე მეტრში ჩერდებოდა, თითქოს ანიშნებდა, რომ გაჰყოლოდა.
„ჰეი… რაშია საქმე?“ ჩურჩულით თქვა მარინამ, მკერდში შფოთვა იგრძნო.
მაგრამ ძაღლი არ წავიდა. ის ისევ გაიქცა, კბილებში ჩაავლო ხელი მისი პალტოს კიდეს და უქაჩა. ძლიერად არა, თითქოს ეძახდა.
და რაღაცამ შიგნით უთხრა: წადი.
ვიწრო ქუჩა ქალაქის ძველ უბანში მიდიოდა, სადაც სახლები დიდი ხნის წინ ცარიელი იყო. მარინა აქ ათი წელი არ ყოფილა. მისი მეგობრები ოდესღაც აქ ცხოვრობდნენ, შემდეგ კვარტლის დანგრევა დაიწყეს, მაგრამ ვერ დაასრულეს. ახლა სიცარიელე, სიბნელე და ნესტის სუნი იდგა.
ძაღლი წინ მიდიოდა, ხან წუწუნებდა, ხან ღრენდა, თითქოს რაღაცას აფრთხილებდა. ერთ-ერთ სახლში, რომელიც დანგრეული ღობის უკან იყო, მკრთალი შუქი ციმციმებდა – ფანარი.
მარინა გაიყინა.
შიგნიდან ჩუმი ტირილი გაისმა. ნამდვილი, ბავშვური ტირილი.
ერთი წამით გაიყინა, შემდეგ კანკალმა ტელეფონი ამოიღო და პოლიცია გამოიძახა. მაგრამ ვეღარ ითმენდა. რაღაცამ თითქოს შეკრა: „თუ ახლა არ წავალ, შეიძლება გვიან იყოს“.
კარი ადვილად გაიღო. ნესტის სუნი, სიცივე, ნიავი. და შორეულ კუთხეში – პატარა ბიჭი, დაახლოებით ხუთი ან ექვსი წლის. ის მუხლებზე ეხუტებოდა, გვერდით კი სათამაშო ედო. თვალები ცრემლებით ჰქონდა დასვრილი, ტუჩები კი – თეთრი.
„პატარა… როგორ მოხვდი აქ?“ მარინა ფრთხილად მიუახლოვდა, ჩაიკეცა.
„დედა… თქვა… მალე დაბრუნდება…“ ჩურჩულით თქვა მან. „გელოდები…“
ძაღლი მიუახლოვდა და ჩუმად გაულოკა ბიჭის ხელი. ის ტიროდა, მაგრამ არ ჩანდა შეშინებული – თითქოს იცნო.
გამოჩნდა, რომ დედასთან ერთად დაიკარგა გარეუბანში და დედამ, ვერ გაუძლო ამას, მიატოვა ძველ სახლში იმ იმედით, რომ დახმარებას იპოვიდა. მაგრამ ის აღარ დაბრუნებულა.
ბიჭი ორი დღე იჯდა იქ, საკვებისა და წყლის გარეშე.
ძაღლის გარეშე ყველაფერი საშინლად დასრულდებოდა.
როდესაც პოლიცია მოვიდა, მარინა ახლოს იდგა და ბიჭის ხელს ეჭირა. ძაღლი მის ფეხებთან იჯდა, დაღლილი, მაგრამ ფხიზელი. პოლიციელმა თავზე ხელი გადაუსვა და უთხრა:
„მის დედას ვეძებთ“. მაგრამ ერთი რამ უკვე ცხადია: ის ძაღლი რომ არა, ბავშვს ვერასდროს იპოვიდნენ.
რამდენიმე კვირა გავიდა. ამბავი მთელ ქალაქში გავრცელდა. ხალხი საჩუქრებს, სათამაშოებს მოჰქონდა და დახმარებას სთავაზობდა.
და მარინა, რომელსაც მთელი ამ ხნის განმავლობაში ეს მზერა არ დავიწყებია – ჭკვიანი, შეშფოთებული, თითქმის ადამიანი – ერთ დღეს თავშესაფარში მივიდა.
ძაღლი გალიაში იწვა, მაგრამ როდესაც დაინახა, წამოხტა და კუდის ქნევა დაიწყო.
„გამარჯობა, გმირო“, – თქვა მან და გაიღიმა. „წავიდეთ სახლში“.
ახლა მას სახელი აქვს – ლაკი.
ის მის საწოლთან სძინავს და დილით ცხვირის ნაზი მოძრაობით აღვიძებს, თითქოს ამოწმებს, ყველაფერი რიგზეა თუ არა. ზოგჯერ, ძველ ქუჩებში გავლისას, მარინა ჩურჩულებს:
„მადლობა, რომ მაშინ არ დანებდი“.
და ლაკი ჩუმად ამოიოხრებს, თითქოს ყველაფერი ესმის.
