ამელიას არასდროს სჯეროდა იღბლის. სამსახური, სახლი, მეგობრებთან იშვიათი შეხვედრები – მისი ცხოვრება მშვიდი და ერთფეროვანი იყო. ლატარიის ბილეთებს მხოლოდ გასართობად ყიდულობდა.
და შემდეგ უცებ – მოგება. ტურისტული მოგზაურობა იტალიაში. ორი კვირა, ყველაფერი გადახდილი. თავიდან ვერც კი იჯერებდა, რომ ეს რეალური იყო.
ამელიამ ჩემოდანი ჩაალაგა და გაფრინდა. პატარა ზღვისპირა ქალაქში მას მზე, ზღვა და ყავის სუნი დახვდა, მტკივნეულად უცნობი მისი პირქუში ყოველდღიური ცხოვრების შემდეგ. მან გადაწყვიტა, რომ ეს მოგზაურობა ნიშანი იყო, შანსი თავიდან დაეწყო.
მესამე დღეს, ვიწრო ქუჩაზე მიმავალმა ამელიამ სიცილი გაიგონა. ნაცნობი, თბილი, მაგრამ გულში ყინულივით. შებრუნდა – და გაიყინა.
მის წინ კაცი იდგა. ის, ვინც სამი წლის წინ დაკრძალა.
ეს მისი ძმა, დავითი იყო.
ამელიამ იგრძნო, როგორ იშლებოდა სამყარო მის ფეხქვეშ. მისი დაკრძალვა რეალური იყო: დახურული კუბო, ოფიციალური დოკუმენტები, მთელი ოჯახის ცრემლები. წლების განმავლობაში დანაკარგის ტკივილთან ერთად ცხოვრობდა.
“დევიდ?” ჩურჩულით თქვა მან.
მამაკაციც გაფითრდა, მაგრამ შემდეგ მისკენ წამოვიდა.
„არ მეგონა… რომ ასე შევხვდებოდით.“
მან უთხრა, რაც სიგიჟეს ჰგავდა. რამდენიმე წლის წინ ის სახიფათო სიტუაციაში აღმოჩნდა, სადაც მისი სიცოცხლე რეალურ საფრთხეში იყო. გადარჩენისთვის მას საკუთარი სიკვდილის გაყალბება მოუწია. მხოლოდ ამის შემდეგ შეეძლო თავის დაღწევა.
ახლა კი, შემთხვევით თუ ბედისწერით, ამელია იმავე ქალაქში აღმოჩნდა, სადაც ის სხვა სახელით ცხოვრობდა.
ამელია ცრემლებს ღვრიდა და არ იცოდა, ჩახუტებოდა თუ დაერტყა იმ წლების ტკივილისთვის. მაგრამ ერთი რამ ცხადი იყო: ლატარიამ მას უბრალოდ მოგზაურობაზე მეტი მისცა. მან შანსი მისცა, დაებრუნებინა ის, რაც სამუდამოდ დაკარგული ჩანდა.
ზოგჯერ სასწაულები მაშინ ხდება, როცა მათ მოლოდინს ვწყვეტთ.
