ლენა მარტო ცხოვრობდა ქალაქის გარეუბანში, პატარა კერძო სახლში. მისი ერთადერთი თანამგზავრი იყო ძაღლი, სახელად რიჩი, დიდი, უჟმური ძაღლი კეთილი თვალებით. ის ჩვეულებრივ მშვიდი იყო და იშვიათად ყეფდა, მაგრამ ის ღამე სხვანაირად იყო.
თავიდან ლენას ეგონა, რომ ის უბრალოდ კოშმარს ხედავდა – ძაღლი გამუდმებით ხტებოდა, სიბნელეში ღრიალებდა და კარს თათებით აკაკუნებდა. მაგრამ შუაღამის მოახლოებასთან ერთად, ყეფაც უფრო ხმამაღალი და დაჟინებული გახდა. თითქოს რაღაც საშინელების შესახებ აფრთხილებდა.
გაღიზიანებული და შეშინებული ლენა კარს მიუახლოვდა. გარეთ მკვდარი სიჩუმე იყო. არც ერთი ნაბიჯის ხმა, არც ერთი ხმაური – მხოლოდ ცივი ქარი ეზოში ფოთლებს აფრქვევდა. ლენა ცდილობდა ძაღლის დამშვიდებას, მაგრამ ლენა ისევ ფანჯარასთან მივარდა და ისე ყეფდა, თითქოს იქ უხილავი ვინმე იდგა.
დილით, საბოლოოდ გადაწყვიტა ეზოში გასვლა. ღობის გასწვრივ მიწა ამოთხრილი იყო და ბალახზე ადამიანის კვალი ჩანდა. ვიღაც მთელი ღამე მის სახლში დახეტიალობდა. ლენას გული ჩაუვარდა. რიჩის გარეშე, ის ვერც კი შეამჩნევდა, რომ ვიღაცამ შეჭრა სცადა.
მან პოლიცია გამოიძახა. აღმოჩნდა, რომ იმ ღამეს ვიღაცამ მეზობელი სახლების კარების შენგრევაც სცადა, მაგრამ შემოჭრილები ვერავინ შენიშნა. მხოლოდ მისმა ძაღლმა ამოიღო ხმა და გადაარჩინა.
ლენამ ძაღლს შეხედა და ცრემლები ვერ შეიკავა. მისი „წყნარი პატარა ძაღლი“, რომელსაც მეზობლები ზარმაცად თვლიდნენ, მისი ერთადერთი დამცველი აღმოჩნდა. ზოგჯერ, სწორედ ის, ვისაც ყველაზე ნაკლებად ელი, ნამდვილ გმირად იქცევა.
