ჩვენს შენობაში ყოველთვის ჩუმი იყო. ხალხი მშვიდად ცხოვრობდა, თითქმის არ ურთიერთობდნენ ერთმანეთთან, გარდა კიბეებზე თავის დაქნევისა. მაგრამ ერთი ბინა გამოირჩეოდა – ძველი, გაცვეთილი კარით, რომლის ბინადრებიც წლების განმავლობაში არ ენახათ. დღისით ჩუმი იყო, მაგრამ ღამით… ნაბიჯების ხმა მესმოდა.
მძიმე, ნელი, თითქოს ვიღაც წინ და უკან დადიოდა. ხანდახან იატაკი ჭრიალებდა, თითქოს ვიღაც ავეჯს გადაადგილებდა. ბავშვებს ეშინოდათ გავლის, უფროსები კი ცდილობდნენ კომენტარი არ გაეკეთებინათ. „შენობა ძველია, ხმის იზოლაცია ცუდია“, – უგულებელყოფდნენ ისინი ამას. მაგრამ მე ვიცოდი: ხმა რეალური იყო.
ერთ ღამეს, შუაღამისას, ისევ გავიგე ეს ნაბიჯები. დერეფანი ბნელი იყო, მაგრამ ცნობისმოყვარეობამ შიშს სძლია. ჩემი ბინის კარი შევაღე და შევნიშნე, რომ იმ იდუმალი კარის ქვეშ შუქი სანთლებივით ციმციმებდა. გული ისე ძლიერად მიცემდა, რომ სუნთქვა შემეკრა.
მეორე დღეს მეზობლებს ვუთხარი. გადავწყვიტეთ, ერთად შეგვემოწმებინა. საღამოს ოთხი კაცი, მათ შორის მეც, შეიკრიბა და დააკაკუნეს. პასუხი არ იყო. შემდეგ გამბედაობა მოვიკრიბეთ და კარი გავაღეთ, რომელიც, გასაკვირი იყო, რომ ღია იყო.
ბინა მტვრით, ქოქოსნის ქსელითა და ნესტიანი სუნით იყო სავსე. ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა, თითქოს ათწლეულების განმავლობაში იქ არავინ უცხოვრია. მაგრამ იატაკზე, ოთახის ცენტრში, ძველი ხის მაგიდა დავინახეთ. მასზე სანთლები ენთო, გვერდით კი გადაშლილი ბიბლია და ოჯახის წევრების გაყვითლებული ფოტოები იდო.
და შემდეგ სწორედ ეს ხმა გავიგეთ – ნაბიჯების ხმა. ერთმანეთს გადავხედეთ, სისხლი გაგვიცივდა. მაგრამ ნაბიჯების ხმა ისმოდა… ზემოდან. ავიხედეთ და დავინახეთ, რომ ჭერი ნაწილობრივ ჩამონგრეულიყო, ბინის ზემოთ კი ცარიელი სხვენი იყო. სწორედ აქედან მოდიოდა ხმები.
სხვენში ძველი ჩემოდნები და სკივრები ვიპოვეთ. ერთი ღია იყო – შიგნით მოწესრიგებულად დაკეცილი ნივთები, წერილები და იმ ქალის დღიურები იდო, რომელიც ოდესღაც იქ ცხოვრობდა. ჩანაწერებიდან ნათლად ჩანდა: ქმრის გარდაცვალების შემდეგ, დიდხანს ვერ შეეგუა მარტოობას და ღამით ბინაში დახეტიალობდა, სანამ იქვე არ მოკვდა.
მას შემდეგ არავინ დაბრუნებულა, მაგრამ მისი ნაბიჯების ხმა, როგორც ჩანს, ისევ ისმის. შესაძლოა, ეს ძველი სხივებისა და ქარის თამაშია, ან იქნებ… რაღაც მეტი.
იმ ღამის შემდეგ ნაბიჯების ხმა აღარ გაგვიგია. თითქოს ბინა თავად დამშვიდდა, როდესაც ვიღაცამ საბოლოოდ ჩაუღრმავდა მის საიდუმლოს. მაგრამ ყოველ ჯერზე, როცა ამ გაცრეცილ კარს გავცდები, ოდნავ შემცივნებას ვგრძნობ და მახსენდება სანთლები, რომლებიც რატომღაც ენთო მიტოვებულ ბინაში, მიუხედავად იმისა, რომ დიდი ხნის განმავლობაში იქ არავინ იყო.
