ეს ყველაფერი გარეუბანში ჩვეულებრივი კვირა დილის მსგავსად დაიწყო. მარკი და ლიზა ვერანდაზე ყავას წრუპავდნენ, როდესაც მეზობლის ძაღლის მკვეთრმა, მუდმივმა ყეფამ სიმშვიდე დაარღვია. თავიდან თვალები აატრიალეს. ეს გერმანული ნაგაზი ყველაფერს ყეფდა – გამვლელ მანქანებს, ფოსტალიონებს, ფოთლებსაც კი.
მაგრამ ამჯერად სხვა იყო. ყეფა არ წყდებოდა. ის უფრო ხმამაღალი, სასოწარკვეთილი ხდებოდა და წყნარ ქუჩაზე ექოსავით ისმოდა.
ცნობისმოყვარე და ცოტა გაღიზიანებული მარკი ღობისკენ წავიდა. ძაღლი ჩვეულებრივად არ დადიოდა – მიწასთან ახლოს ერთ ადგილას იყო მიჯაჭვული და თათებით სასოწარკვეთილად თხრიდა. ცხოველი შეშინებული ჩანდა, არა აგრესიული.
„რაღაც რიგზე არ არის“, – ჩურჩულით თქვა ლიზამ.
ერთად ავიდნენ ღობეზე და მეზობლის ეზოში შევიდნენ. ძაღლი მაშინვე მათკენ გაიქცა, ყეფა დაიწყო, შემდეგ კი ისევ იმ ორმოში დაბრუნდა, რომელიც გაჩნდა. მარკი დაიჩოქა და მიწა გაიწმინდა. სწორედ მაშინ იგრძნო ეს – სუსტი ვიბრაცია, თითქოს მიწა თავად კანკალებდა.
დაბნეულმა უფრო ღრმად ჩაუღრმავა, სანამ რაღაც მყარს არ წააწყდა: ძველ, ჟანგიან ლითონის ნაჭერს. ლიზა ამოისუნთქა, როდესაც ფორმის კიდევ უფრო მეტი ნაწილი გამოჩნდა. ეს არ იყო მილი ან ბაღის ხელსაწყო – ეს იყო კარი. პატარა, დამალული ლუკი, რომელიც წლების განმავლობაში მიწისა და ფოთლების ქვეშ იყო ჩაფლული.
ძაღლის კვნესის დროს მარკმა ის გააღო. დამპალი ჰაერის ნაკადი გამოვიდა, რომელსაც ნესტიანი მიწის და რაღაცის – ლითონის სუნი მოჰქონდა. შიგნით ვიწრო კიბე იყო, რომელიც სიბნელეში ჩადიოდა.
წყვილმა ერთმანეთს შეხედა. მათივე გონივრული განსჯის საწინააღმდეგოდ, მათ ფანარი აიღეს და ჩავიდნენ.
რამაც იპოვეს, ენა ჩაუვარდათ: მიწისქვეშა ბუნკერი, ათწლეულების წინ აშენებული, სავსე დავიწყებული მარაგებით. თაროები სავსე იყო საკვების მტვრიანი ქილებით, სამედიცინო ნაკრებებით, 1960-იანი წლების ძველი გაზეთებით და კუთხეში – ჩაკეტილი ზარდახშა სამხედრო ნიშნებით.
როდესაც ხელისუფლება იმავე დღეს მოგვიანებით გამოიძახეს, მათ დაადასტურეს, რომ ბუნკერი, სავარაუდოდ, ცივი ომის დროს აშენდა – საიდუმლო თავშესაფარი, რომელიც ბირთვული დარტყმის წინააღმდეგ იყო განკუთვნილი. ზარდახშა? შიგნით იყო კლასიფიცირებული დოკუმენტები, რომლებიც ასაკისგან გაყვითლებული იყო და ავლენდა უბნის გადარჩენის გეგმებს, რომელთა შესახებაც არავინ იცოდა.
ის კვირა დილა მთელი ცხოვრების ისტორიად იქცა – და ეს ყველაფერი მყეფარე ძაღლის წყალობით, რომელიც უბრალოდ უარს ამბობდა ჩუმად ყოფნაზე.
